The exhibition
A celebration of Art – Reflection in time Nannet van der Kleijn
An eternal fabric in hundred contemporary voices.
Can you make your voice heard with the oldest fabric on Earth? Is it possible to speak in the language of today with artisanal linen from Dutch soil? And what happens, when hundred friends are invited to answer these questions with a free interpretation, visualizing their personal rituals, love for working with the hands, and their own stories.
In order to research this in a contemporary form – local, artisanal and small scale – designer Nannet van der Kleijn has invited around 500 friends and acquaintances from diverse backgrounds and talents to contribute on these ideas. In a handwritten letter which she sent this spring to fashion designers, artists and designers, but also to an account, and a pilot, she asked them to bring to life in their own ‘language’ an identical piece of A4 Twents linen.
The surprisingly rich illustrations that ensued from it, ‘a celebration of art – reflection in time’, is on display for a 4 day exhibition, starting Thursday, at Bradwolff Projects in Amsterdam. You can expect a surprising anthology of creativity in textile, poetry and visual art. Nannet is present in the space all four days and looks forward to seeing you there.
Bradwolff Projects , Amsterdam, 26 November 2020 – 29 November 2020
To answer the question, “Can you make your voice heard with the oldest fabric on Earth?” posed by Nanet van der Kleijn, I began my artistic exploration by starting with a blank piece of linen. I wanted to investigate the relationship between the delicate texture of the fabric and thick layers of acrylic paint, primarily in white. My interest in exploring various possibilities of the artistic process led me to incorporate photography by documenting each step of the painting process.
By utilizing the flexibility of the unstretched canvas and paint, I added more layers of paint using small amounts of color throughout the process, while also folding and bending the piece, zooming in to capture intricate details, and experimenting with different light sources to create new spaces and scenes of depth: new worlds within a non-existing world.
This process resulted in a new series of photographs, some of which underwent minimal transformation, that explored the relationship between different mediums. I then took it a step further by feeding these images into a generative adversarial network developed by my partner, Albert de Roos, who used an artificial intelligence program to teach itself to generate new images similar to the input images.
This is where my exploration continued, and I began asking myself new questions:
-What happens to the paint and linen structure when it’s artificial? Does it retain the same vividness, and does it keep the linen alive? Can the network create new spaces and depths?
-What happens to my compositions if I blend all the photos? Will my process be visible, or does it continue my painting process? What is my physical and emotional response to the new outcomes, and does the work still exist?
The result was hundreds of new images, within which I found painterly impressions with deeper and more fluid textures. To better understand the new visual language within the images, I began selecting the works by creating new series with a clear visual similarity, a similar process, or transformation and bundling them together, forming new works.
For the exhibition, I printed one piece in 15x15cm color on Hahnemuhle paper on cardboard, which was exhibited in a space with a hundred pieces of linen, each worked on by different artists.
LINNEN
Ik ben begonnen met een blanco stuk linnen dat ik van Nanet van der Kleijn kreeg, om de vraag ‘Kan je je stem laten horen met het oudste materiaal ter wereld?’ te beantwoorden. Ik begon de relatie te verkennen tussen dikke lagen acrylverf, voornamelijk in witte kleur, en de fijne, kwetsbare textuur van het linnen. Geïnteresseerd in het verkennen van verschillende mogelijkheden van het proces in het combineren van de materialen, integreerde ik fotografie met het schilderen door elke stap van het schilderproces te fotograferen.
Door de flexibiliteit van het ongespannen canvas en verf te gebruiken, begon ik meer lagen verf toe te voegen met kleine hoeveelheden kleur tijdens het proces door het stuk te vouwen en te buigen, in te zoomen op de details en te experimenteren met verschillende lichtbronnen om nieuwe ruimtes en nieuwe scènes van diepte te vinden: nieuwe werelden binnen een niet-bestaande wereld.
Dit resulteerde in een nieuwe serie foto’s, sommige met een minimum aan transformatie, waarin een nieuwe relatie tussen de verschillende media werd verkend. Ik ging een stap verder door de afbeeldingen in te voegen in een generatief tegenspanningsnetwerk, ontworpen door mijn partner Albert de Roos, die een kunstmatige intelligentieprogramma gebruikt dat zichzelf leert om nieuwe afbeeldingen te maken die lijken op de invoerbeelden.
De afbeeldingen die gegenereerd worden door kunstmatige intelligentie is waar mijn verkenning verderging met verschillende nieuwe vragen:
Wat gebeurt er met de structuur van verf en linnen wanneer het kunstmatig is? Behoudt het dezelfde levendigheid? Houdt het linnen in leven? Kan het netwerk nieuwe ruimtes, nieuwe diepten creëren?
Wat gebeurt er met mijn composities als ik alle foto’s meng, is mijn proces nog steeds zichtbaar of gaat het zelfs door met mijn schilderproces? Wat is mijn fysieke en emotionele reactie op de nieuwe uitkomsten? Bestaat het werk nog steeds?
De resultaten hiervan kwamen in de vorm van honderden nieuwe afbeeldingen, waarin ik schilderachtige indrukken vond met diepere en meer vloeibare texturen. Om de afbeeldingen te verkennen en te proberen de nieuwe, visuele taal binnen de afbeeldingen te begrijpen, begon ik de werken te selecteren door nieuwe series te maken met een duidelijke visuele gelijkenis, vergelijkbare processen of transformaties en ze te bundelen in nieuwe series, waarbij nieuwe werken werden gevormd.
Voor de tentoonstelling heb ik één werk geprint in een formaat van 15 x 15 cm, in kleur afgedrukt op Hahnemuhle-papier op karton, tentoongesteld in een ruimte met honderd stukken linnen, elk bewerkt door een andere kunstenaar.
